Georges

Zijn landgoed ligt erbij alsof het jaren geleden in slaap is gevallen. Een Citroen Dyane staat in het veld zoals het ooit aan kwam stuiteren toen de tijd stil viel. Een stuk verderop staat een wagen diep omarmd door struiken. Georges is gebleven, als stoïcijnse getuige van de overwoekering en het langzaam verval.


Zijn varkensstallen zijn ingestort, mensen uit de buurt hebben de duiventil van het torentje meegenomen. In de grote schuur staat een witte auto tussen tafels vol gereedschappen en een hoge vlonder draagt een dozijn kinderfietsen, alles in dezelfde roestkleur verstild. De huid van een houten sloep was net geplamuurd toen het werk werd neergelegd.


Het is geen onverschilligheid van Goeorges waardoor dit zo gebeurt. Het gaat buiten hem om. Hij praat liefdevol over de eerste tractor die hij kocht. Hij had begin jaren zeventig een legaat gekregen en besloot te gaan mechaniseren om meer vrije tijd te hebben voor het zweefvliegen. Hij kocht een Hongaarse Dutra-Steyr die niemand wilde vanwege de vreemde vorm met de motor in een lange neus. Vijfduizend kilo en een vijfliter motor die zestienduizend kilo kan trekken. Later heeft hij nog andere tractoren verzameld en ook die staan in gepeins verzonken om hem heen.


Binnen in huis is het donker. Het staat er vol, alsof ook de spullen van de bovenverdieping hier wachten op een verhuizing die lang geleden is uitgesteld. Georges hoopt het huis te kunnen verkopen en dan gaat hij in de stad wonen, waar hij een flatje heeft. Hij toont ons een pasfoto van zijn vrouw die een paar jaar geleden is gestorven. "Ik was geen gemakkelijke man voor haar," vertelt Georges, "ik ging mijn eigen gang. Toen de kinderen werden geboren voelde ik me het vijfde wiel aan de wagen en ik richtte me op mijn jongensdromen, zoals het vliegen. Ik overlegde nooit en deed wat me inviel. Na de energiecrisis van 1973 verkochten veel piloten hun motorvliegtuig en ik kon voor een appel en een ei een oud ambulancevliegtuig kopen. Oerdegelijk, een sterke motor, geschikt voor bergvliegen. Mijn vrouw was als de dood maar we hebben er uitstapjes mee gemaakt naar Duitsland, Frankrijk en Italië."

's Avonds, als we op een plein in Moissac een ijsje eten, vertelt Georges me dat hij laatst naar de dokter ging omdat hij zand in zijn ogen had gekregen. "Die korrel zand is het probleem niet," zei de dokter, "maar u heeft een behoorlijke staar -- une bonne cataract!" Georges weet niet of hij wel verzekerd is voor zo'n operatie, "so I will wait and see."
"So you will wait and not see," antwoord ik, waarop Georges glimlacht en zegt dat er te weinig humor in de wereld is. Hij spreekt het Engelse woord met mooi Frans accent uit, hum-ore.

We omhelzen elkaar bij het afscheid. "Ik heb nergens spijt van in mijn leven," zegt Georges, "ik vind het alleen spijtig dat het zo eindigt."