Kees en Cocky zijn vanuit Friesland naar Zandvoort gereden met de rode Donkervoort die Kees zelf in elkaar heeft gesleuteld in zijn garage.
Er zit geen dak op maar da's geen probleem. "Hij is zo snel dat je geen dak nodig hebt, de lage voorruit slaat alle druppels weg." Afgelopen zomer reden ze naar Italië en ze waren vooral benieuwd hoe de wagen zich zou houden op de Stelvio-pas waar de helling 29 graden is.
"Dat viel erg mee," vertelt Kees, "je rijdt zo weg, alsof het niks is." Ook de tientallen haarspeldbochten bleken een plezier. Ze passeerden een klassieke Engelse auto die meer moeite leek te hebben. "Bovenin hebben we nog een poos op ze gewacht... nooit meer gezien." Die zijn omgekeerd of zijwaarts van de berg af gegaan.
De BMW02-club heeft een parkeerplaats pal aan het circuit, waar sommige leden nog even wat sleutelen aan hun wagen voor ze aan de beurt zijn om een paar rondes te racen. Edwin vertelt me hoe BMW begin jaren zestig bijna op de fles was toen het merk met een betaalbare gezinswagen kwam. Het bleek de redding en op basis van deze 1500 kwamen
daarna andere uitvoeringen die ook nogeens verschrikkelijk hard konden rijden.
Ik kijk mee met de liefhebbers die elkaar vertellen over Solexen onder de motorkap. Sommige fanatiekelingen hebben hun oude wagen volmaakt gerestaureerd en ik
vraag me af of de auto er vroeger ooit zo mooi heeft uitgezien.
Edwin heeft zijn BMW maar op een paar punten aangepakt: gezorgd dat de motor goed loopt en dat de remmen in orde zijn. Voor de openbare weg is de auto niet goedgekeurd maar dat deert niet.
"Hij rijdt als een kart met een tweelitermotor," zegt hij en voor ik hem kan vragen wat ik me daarbij voor moet stellen, zit ik naast hem, teken ik bij een baanofficial een verklaring en voegen we ons in de brede rij auto's die het circuit op draaien. In het begin moet Edwin nog voorzichtig manoeuvreren maar terwijl het sneller gaat wordt de stroom auto's smaller, spuiten de voorsten al ver weg en blijven de
laatsten verder achter. Loeihard en met een aanstekelijk plezier rijdt Edwin op de eerste bocht af.
"Kijk, zo zet ik 'm de hoek om," lacht hij en we duiken de binnenbocht in. Pas daar remt hij hard, neemt de draai en sprint weer verder. Op rechte stukken worden we soms ingehaald maar dat ziet Edwin graag. Voor hem is het de sport om die wagens in de bochten terug te pakken. Die anderen nemen de bocht vaak ruim en ze remmen tevoren al af om niet in de grindbakken terecht te komen en juist daar giert Edwin ze voorbij. "Bij de bocht in z'n twee, kont erin gooien, glijden en uitkijken dat-ie niet om gaat
want dan sta je voor schut!"
Z'n vader had veertig jaar geleden al een passie voor racen en de broers van Edwin doen het ook. Steken ze veel van elkaar op? "Welnee, we praten er niet over. Bij ons is het gewoon doen, spelen!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten